sprawiedliwość

1. Oddać komuś, czemuś sprawiedliwość «przyznać komuś słuszność, ocenić kogoś, coś sprawiedliwie, obiektywnie, przyznać coś bezstronnie»: Trzeba mu oddać sprawiedliwość – miał łeb. Pił z każdym, a trzeźwiutki był jak nowo narodzone dziecię. R. Antoszewski, Kariera. Trzeba oddać sprawiedliwość wyobraźni, cierpliwości, profesjonalizmowi i sprytowi dyplomatów zachodnich, którym udało się dokonać decydującego wyłomu w trzymającym się wtedy mocno murze totalitarnym. GW 08/02/1995.

2. pot. Po sprawiedliwości «zgodnie z tym, czego wymaga sprawiedliwość; sprawiedliwie, słusznie»: Zrealizować (...) miano odwieczne chłopskie marzenie o ziemi, która „po sprawiedliwości” powinna należeć do tych, którzy na niej pracują, a nie do szlachty. Z. Landau, J. Tomaszewski, Zarys.

3. Ręka, ramię sprawiedliwości «sprawiedliwość, która dosięga przestępcę; także: organa władzy zajmujące się ściganiem przestępców i wymierzaniem kar»: W końcu jednak dosięga go ramię sprawiedliwości i rzekomy prokurator występuje „w roli... podejrzanego o dokonywanie oszustw”. S. Barańczak, Poezja.

4. Sprawiedliwość dziejowa «prawidłowość w dziejach polegająca na tym, że po krzywdach doznanych przez zbiorowość następuje rekompensata dla pokrzywdzonych lub kara dla winowajców»: Reforma rolna tutaj to przede wszystkim akt sprawiedliwości dziejowej. W. Machejek, Rano.